Auténtico ex-libris dá Vila de Caminha, probablemente tivo dous fases de construción, a primeira dás cales comezou en 1428 e a segunda en 1488, durante ou reinado de D. João II. A súa construción demorou uns 60 anos e se rematou non reinado do rei Manuel I
A Igrexa Matriz de Caminha tamén referida como Iglesia da nosa Señora da Asunción, localízase na vila e municipio de Caminha, distrito de Viana do Castelo, en Portugal e é un dos edificios relixiosos máis importantes do norte do país.
Proxectada polos arquitectos biscaíños Tomei de Tolosa e Francisco Fial, dise que pertence ao estilo manuelino, porque se incluíu no conxunto de igrexas construídas na época de D. Manuel, pero nada máis encaixa nese estilo.
O tema plateresco, de inspiración española, está presente na decoración e na disposición xeométrica dos alzados exteriores, como en todas as igrexas dos artistas biscaíños.
Atópase clasificado como Monumento Nacional desde o 16 de xuño de 1910
A porta principal destaca pola súa decoración. Ten unha arquivolta e está enmarcada por un alfiz con motivos platerescos -grotescos e arabescos- e protexido por dous xigantes que seccionan a fachada en tres tramos, rematados en corocheo. Sobre a porta hai un friso con animais fantásticos en relevo e un rosetón.
O portal ao lado sur, de gran beleza escultórica, presenta unha porta de arco co mesmo tipo de decoración que a principal, que contén as imaxes de S. Pedro, S. Paulo, S. Lucas e S. Marcos.
No frontón podemos ver a imaxe da Patroa, Nossa Senhora dúas Anjos ou da Asunción e figuras estilizadas de anxos.
A torre, construída en 1556, ten sección cuadrangular e 24 m de altura, sendo un elemento arquitectónico arcaico.
O teito que cobre as tres naves é de madeira de castiñeiro e está considerado como unha das mellores obras de carpintería artística de Portugal.
Autoría de Francisco Muñoz, ebanista de orixe galega natural de Tui, foi concluído en 1565. A súa decoración, con forte influencia mudéxar, tamén incorpora elementos magrebís e hindús. Foi coidadosamente restaurado entre 1941 e 1943
No interior, a estrutura é integramente de estilo gótico nacionalizado atribuído ás ordes médicas (franciscanas e dominicas), evidente na súa tipoloxía de tres naves, cos lados rebaixados para permitir o paso da luz.
As tres naves están separadas por arcos enteiros, sostidos por columnas con capiteis e plintos góticos e cubertos por teitumes de madeira en forma de masseira, que datan de 1565, fóra da cabeceira e as ábsidas que son de pedra gótica.
Na ábsida dereita atópase o retablo do Santísimo Sacramento, tallado no século XVI. XVII e, á esquerda, a capela da Senhora do Rosário, sendo o retablo de principios de século. XVIII.
