spot_img
InicioReportaxesA natureza dá unha segunda oportunidade ás Táboas de Daimiel

A natureza dá unha segunda oportunidade ás Táboas de Daimiel

A natureza dá unha segunda oportunidade ás Táboas de DaimielTras unha “enfermidade crónica” que a punto estivo de sentenciar a súa morte, “a natureza dá hoxe unha segunda oportunidade” ás Táboas de Daimiel, cargadas de auga e de vigor para enfrontarse, segundo o director do Parque Nacional, Carlos Ruiz, a outra temida ameaza, a contaminación.

Con máis de 400.000 hectáreas e 75 lagoas, a Reserva da Biosfera da Mancha Húmida constitúe o máis amplo humidal continental de toda Europa, cun dos seus buques insignias no Parque Nacional das Táboas de Daimiel.

Décadas de desecación, de conversión en regadío, de sobreexplotación do acuífero, de ausencia de investimentos básicos e de proliferación de industrias, entre outros factores, provocaron no ano 2009 a autocombustión de túrbalas, que a punto estivo de orixinar un incendio xeneralizado do subsolo e con el a desaparición total do humidal.

Pero as choivas chegaron, tamén o control das extraccións para a agricultura, e con elas a asombrosa e inesperada inundación do parque; “é coma se a natureza deunos unha segunda oportunidade”, explicou a EFE o seu director.

“Vivimos un momento doce e moi esperanzador, vimos o rexurdir dun río e levamos cinco anos de inundación natural do Parque -recoñeceu- aínda que existe unha derivada que hai que pór encima da mesa, que é o problema de contaminación da auga, que está a impedir a recuperación ambiental das Táboas”.

E é que, o ecosistema acuático do parque “non acaba de funcionar”, e é recorrente o foco de contaminación que entra polos ríos Guadiana e Cigüela, proveniente das poboacións da zona, das industrias e as almazaras.

natureza dá unha segunda oportunidade ás Táboas de DaimielUnha boa xestión salvou no seu día o humidal, pero “non hai garantía de continuidade se non se acometen novas medidas e trabállase para concienciar, sobre todo ás industrias agroalimentarias da zona”.

Carlos Ruiz non oculta a súa inquietude ao comprobar que cada ano veñen menos aves; “os últimos censos reflicten unha situación moi precaria”, só unhas 5.000 cando non fai nin un lustro excedían as 10.000.

As aves non pairan nas Táboas porque a contaminación fixo desaparecer as pradarías de ovas que serven a moitas especies -como o pato colorado- de base alimenticia, ademais de oxigenar a auga e fixar o sedimento; esta vexetación subacuática é “un dos mellores bioindicadores” da situación real do Parque.

natureza dá unha segunda oportunidade ás Táboas de DaimielE o aumento alarmante de peces -fundamentalmente carpas- nas augas pouco profundas das táboas son un problema engadido, xa que se alimentan igualmente de ovas, polo que a dirección do Parque Nacional ha decidido acometer ao longo deste ano tarefas de “despesque”.

Zona de Especial Protección para as Aves (ZEPA) e Lugar de Interese Comunitario (LIC), este humidal semiárido constitúe o último expoñente do que se denomina táboas fluviais, un ecosistema formado a partir do desbordamento de ríos no seu tramo medio grazas á escaseza de pendentes.

As Táboas fórmanse na confluencia de dous ríos de distinta natureza: o Cigüela, estacional e salobre, e o Guadiana, permanente e de auga doce, o que as converte nun paraíso para diferentes especies de flora e fauna.

No ano 2014 levou a cabo a súa última ampliación, que sumou á área protexida outras 1.102 hectáreas de encinar sobre calcarias co seu correspondente sotobosque de matogueira, tomillar e pasteiro, até o total de 3.030 hectáreas que ocupa na actualidade.

A adquisición de leiras por parte do Organismo Autónomo Parques Nacionais permite desta maneira a restauración forestal e o mantemento de ecosistemas típicos do Parque: manchas de monte mediterráneo, dunas e dehesas e logra reducir as extraccións na contorna inmediata das Táboas ao adquirir á súa vez a dereitos da auga; así, “cando a auga chega ás Táboas dura máis tempo porque as extraccións son menores”, explicou Carlos Ruiz.

A Rede Natura 2000 é a maior rede coordinada de áreas protexidas do mundo; o principal instrumento de conservación da biodiversidade da Unión Europea; un conxunto de espazos profundamente intervidos e humanizados, pero imprescindibles para a conservación de moitas especies e hábitats.

EFE.-

- Publicidade -spot_img