Un grupo de especialistas coincidiu en que repoñer os nutrientes que extraen os cultivos é fundamental.
Co obxectivo de concientizar sobre a súa importancia para a seguridade alimentaria e o ambiente, a Organización da Nacións Unidas para a Alimentación e a Agricultura (FAO, polas súas siglas en inglés) declarou que este ano sería o “Ano Internacional dos Chans”.
Por isto, en Arxentina, desde a Asociación Arxentina de Ciencias do Chan (AACS) e as universidades seguen avogando polo seu coidado.
“Hai poucas rexións no mundo con tanta fertilidade e riqueza natural como a Pampa Húmida. Ademais, os nosos chans están baixo agricultura hai poucos anos, a diferenza dos de Europa, que teñen máis de 2000 anos de historia agrícola”, afirmou Diego Cosentino, presidente da AACS e profesor de Edafología da Facultade de Agronomía da UBA (FAUBA).
A expansión da fronteira agrícola non favorecería a mitigar o cambio climático
Miguel Taboada, director de Chans do INTA e investigador principal do Conicet, aclarou que “a calidade dos chans arxentinos non debe confundirnos, xa que ésto motivou que gran parte da explotación realizada no século XX afectase esa fertilidade natural e moitos destes chans xa a perderon. Quizais, a principal causa foi o uso de elementos de labranza moi agresivos, que hoxe se minimizou”.
Pola súa banda, Carina Alvarez, secretaria da AACS e investigadora da cátedra de Fertilidade e Fertilizantes da FAUBA, agregou que, actualmente, “o 85% dos grans da Arxentina prodúcense baixo sementa directa. Somos o país que máis proporción de agricultura fai en labranza cero e o terceiro en cantidade de hectáreas”. E sinalou que unha das débedas pendentes é aumentar a reposición dos nutrientes que se van do chan con cada colleita.
Os investigadores coinciden en sinalar que hoxe existen algunhas luces amarelas e vermellas na agricultura. Por iso, respecto dos riscos de prácticas como o monocultivo ou a falta de reposición de nutrientes, Taboada di: “Todo isto fai que os chans queden moi suxeitos a perdas de carbono e tendan á compactación mentres que, por outra banda, os desbanlances de nutrientes están empobreciendo os chans”.
Os chans arxentinos souberon ser ricos, potenciando o rendemento dos cultivos
“Os nosos chans eran moi ricos e potenciaban o rendemento dos nosos cultivos. Pero cultiva tras colleita moitos dos nutrientes fóronse indo do sistema e chegou un punto en que foi necesario empezar a repoñelos a partir da fertilización, a fixación biolóxica do nitróxeno (propia das leguminosas) e o abonado”, dixo Alvarez.
“Esta concientización comezou a estar presente nos últimos anos: devolver a fertilidade que imos retirando colleita tras colleita”, apuntou.
Por outra banda, o cambio climático tamén está a provocar fenómenos extremos, como fortes tormentas e secas, que favorecen procesos de erosión eólica e hídrica, e aumentan a necesidade de implementar prácticas que tendan a protexelos.
Hai poucos chans no mundo coa fertilidade e riqueza natural dos de Pampa Húmida
“As ciencias do chan tamén está intimamente relacionadas con cambio climático, porque o chan cumpre a función de capturar carbono, almacenalo e impedir que se libere á atmosfera como dióxido de carbono, que é o principal gas de efecto invernadoiro”, dixo Cosentino.
Segundo Taboada, o chan xoga un dobre rol neste caso: “Por unha banda é o principal almacén de carbono dos ecosistemas terrestres e, por outro, emite gases de efecto invernadoiro como o dióxido de carbono e outros, como o oxido nitroso e o metano, cuxo poder de absorber a radiación é moi alto, favorecendo o quecemento”.
Clarin.com
