spot_img
InicioReportaxesComunidades cantábricas únense para salvar os seus fráxiles sistemas dunares

Comunidades cantábricas únense para salvar os seus fráxiles sistemas dunares

comunidades-cantabricas-unense-para-salvar-os-seus-fraxiles-sistemas-dunaresTres comunidades autónomas (Asturias, Cantabria e o País Vasco) van tentar garantir a supervivencia dos seus fráxiles sistemas dunares, moi escasos nunha costa dominada polos perfís abruptos e cantiis.

Xunto co Ministerio de Agricultura, Alimentación e Medio Ambiente, institucións das tres comunidades autónomas puxeron en marcha o proxecto ARCOS (Areais Costeiros), unha iniciativa cofinanciada pola UE dentro do programa Life.
Para a execución do proxecto seleccionáronse dez hábitats das tres comunidades que están catalogados como Lugar de Importancia Comunitaria dentro da rede europea Natura 2000.

Os espazos nos que se centrará o proxecto ARCOS son a praia da Area e a de Laida (en Bizcaia); as dunas de Santiago e Zarautz (en Guipúzcoa); as dunas de Barayo, a praia de Verdicio e as dunas de Veiga (en Asturias); e os sistemas dunares de Liencres e de Somo e a praia de Berria-Helgueras (en Cantabria).

O investigador principal do proxecto, Tomás Emilio Díaz, explicou a EFE que se seleccionaron eses lugares porque están “bastante degradados” por mor de fenómenos naturais como as ciclogénesis que se sucederon durante o últimos catro anos, a presión humana e a abundancia de especies exóticas invasoras.

Coordinados pola Universidade de Oviedo, nesta iniciativa, que se prolongará ata o ano 2018, participan ademais a Sociedade de Ciencias Aranzadi do País Vasco, o Goberno de Cantabria, a Deputación Foral de Guipúzcoa e o Ministerio de Agricultura, Alimentación e Medio Ambiente.

comunidades-cantabricas-unense-para-salvar-os-seus-fraxiles-sistemas-dunaresOs veciños deben ser os primeiros en apreciar as melloras

Tomás Emilio Díaz (catedrático de Botánica, decano da Facultade de Bioloxía da Universidade de Oviedo e director científico do Xardín Botánico Atlántico de Xixón) subliñou a implicación de varias administracións das tres comunidades, pero sobre todo de concellos e de poboacións locais. “Se non temos á beira aos veciños non podemos facer nada”, sinalou.

A presión humana -sobre todo no verán-, xunto con fenómenos destrutivos como riadas, están a causar unha perda da biodiversidade e que moitas especies silvestres características deses hábitat perdéronse ou alterado dunha forma moi considerable, polo que se viron abocadas ás listas vermellas e aos catálogos de flora ameazada.

Entre as plantas endémicas deses ecosistemas e catalogadas como “en perigo de extinción” atópanse as “mosquitas douradas” (Linaria supina subespecie maritima) e o “alhelí de mar” (Malcolmia littorea), pero nos sistemas dunares do norte peninsular crecen algunhas máis que xustificaron o interese da Unión Europea por conservar eses hábitat da rede Natura 2000, como o trevo mariño (Medicago mariña) ou a “azucena de mar” (Pancratium maritimum).

Os principais problemas dos dez lugares nos que se van a executar as tarefas de recuperación son a proliferación de numerosas especies exóticas invasoras e a actividade humana, xa que as dunas interrompen o acceso ás praias e xorden sendas non controladas e o piso da vexetación que existe sobre elas.

Así, as accións para asegurar o bo estado de conservación destes ecosistemas centraranse na eliminación de especies invasoras, na instalación de “captadores de area” que favorezan a retención dos sedimentos, a delimitación das áreas dunares, a construción de pasarelas de acceso á praia e o reforzamento das poboacións endémicas.

Segundo o responsable do proxecto ARCOS, os veciños deben ser os primeiros en percibir as melloras, aínda que se delimiten zonas e limítese o paso por elas, e mostrouse convencido de que esas novas delimitacións poden ser un reclamo, máis que unha barreira, porque os habitantes e os visitantes interésanse e preocúpanse cada vez máis polo bo estado de conservación natural dos lugares en que se atopan.

Tomás Emilio Díaz valorou, ademais da colaboración institucional, a participación no proxecto de asociacións de amigos (de praias ou de xardíns botánicos), de voluntarios ou de organizacións ecoloxistas, e destacou a contribución que fará un grupo de reclusos do centro penal do Dueso (Cantabria) eliminando plantas invasoras en varios espazos.

comunidades-cantabricas-unense-para-salvar-os-seus-fraxiles-sistemas-dunaresFonte de riqueza e de emprego
Os responsables do proxecto calcularon que cando finalice o mesmo, en 2018, instaláronse preto de 5.000 metros de corda para protexer eses sistemas e conseguíronse ata 360.000 sementes das 21 especies protexidas polas leis e directivas europeas, nacionais ou autonómicas.

Segundo o catedrático de Botánica, esta iniciativa vai contribuír a vencer as reticencias que aínda existen, sobre todo en zonas rurais, cara á rede Natura 2000, porque trata de manter a biodiversidade pero tamén de poñer en valor os territorios e de promocionar actividades como o ecoturismo ou saídas profesionais (guías ou interpretes da natureza) que van redundar en beneficio deses lugares.

Un exemplo do que supón e persegue a rede europea Natura 2000: protexer e asegurar a conservación dos recursos naturais, pero tamén tratar de que estes se poidan converter nunha oportunidade para xerar riqueza e emprego.

EFE.
Máis información sobre a Rede Natura 2000 en: www.infonatur.es

- Publicidade -spot_img