spot_img
InicioLatinoaméricaArxentinaA Patagonia era un verxel fai 20 millóns de anos

A Patagonia era un verxel fai 20 millóns de anos

Patagonia-era-verxel-fai-20-millóns-anos
Dente molar fósil dun toxodon, herbívoro extinto de Sudamérica. Regan Dunn/Science.

Un equipo internacional de científicos idearon un método que permite reconstruír  a vexetación e os cambios ambientais da Patagonia nas distintas épocas do Cenozoico, a era que comezou tras a extinción dos dinosauros e esténdese até a actualidade. O traballo publícase en Science.

A partir de minúsculos restos de plantas fosilizados e escondidos no chan e as rocas, os científicos descubriron que palmeiras, gramíneas, arbustos, plantas acuáticas e diferentes tipos de jengibre crecían nesta rexión arxentina durante o Cenozoico.

As palmeiras e as árbores eran especialmente abundantes ao principio do Cenozoico, durante o Eoceno, fai 49 millóns de anos, detallou nunha entrevista con Efe Richard Madden, profesor na Universidade de Chicago e coautor do estudo.

Esa vexetación foi daquela diminuíndo e alcanzou un punto mínimo fai 38 millóns de anos. Existía unha flora árida, case desértica. A cobertura vexetal era mínima“, apuntou o científico, que leva 24 anos investigando na Patagonia.

Madden explicou que, nese momento de vexetación escasa, a natureza dos dentes dos herbívoros comezou a evolucionar porque, xunto aos alimentos, inxerían numerosas partículas abrasivas, como area.

Eses mamíferos que cambiaron a natureza dos seus dentes para resistir á aridez son os mamíferos noto-ungulados, “herbívoros que andaban sobre pezuñas e eran autóctonos de América do Sur, unha rexión que entón estaba illada do mundo”, explicou Madden.

Cambio Climático

O paleontólogo indicou que o seguinte cambio climático produciuse no Mioceno Medio, cando a densidade vexetal crece, os bosques volven á Patagonia e con eles, por primeira vez, aparecen os monos.

Segundo o experto, “despois dos climas óptimos, vén outro descenso no índice de cobertura vexetal. Desenvólvese unha vexetación de estepa arbustiva que se parece á rexión semiárida de agora“.

Esta viaxe ao pasado é posible, por primeira vez, grazas ao novo método que descubriron este grupo de científicos internacionais, apoiados pola Universidade do estado de Washington e do que formaban parte Madden e Regan Dunn, paleontóloga autora do descubrimento

Coñecer como se estrutura a vexetación e como se organizaban as follas é clave para entender como era o ecosistema. A vexetación é o contexto no que todos os organismos viven e, até agora, non tiñamos unha forma de medilo“, afirmou Dunn, paleontóloga do Museo Burke de Historia Natural e Cultural, no estado de Washington.

Madden conta que a inspiración chegou á doutora Dunn cando acudiu a unha conferencia de paleobotánicos, na que “mencionaron que uns botánicos alemáns descubriran fai máis dun século que as células das follas que crecen baixo o sol son diferentes ás que o fan en sombra“.

Até entón, ninguén prestara atención a este descubrimento, pero a doutora Dunn decidiu comprobar esta hipótese e viaxar a Costa rica para recoller mostras do chan.

Nesas mostras descubriu que, efectivamente, as células da epidermis das follas que crecen na escuridade son máis grandes e alargadas que as que reciben os raios do sol.

Puido descubrilo porque as plantas absorben a través das súas raíces unha mestura con partículas de sílice, que toman a forma das células da folla e permanecen no chan cando a planta xa se descompuxo

Estas partículas de sílice foron as que os científicos observaron a través do microscopio e as que lles permitiron establecer unha ecuación para saber como evolucionaba a través do tempo o índice de cobertura vexetal (ICV), unha medida cualitativa que serve para determinar a densidade da vexetación.

“Este descubrimento dá á Paleontología unha nova ferramenta para medir a produtividade do medioambiente e saber como era o noso planeta fai millóns de anos”, subliñou Madden.

Segundo o paleontólogo, agora é o momento de que a Ciencia poña a proba este novo método de investigación, que, de momento, xa permite pescudar que monos colgaban das árbores e culebras deslizábanse entre arbustos na Patagonia. EFEFUTURO

B. P. M. WASHINGTON

- Publicidade -spot_img